Śmigus-dyngus w ruinach Zamku Księcia Henryka

Jak przystało na święta, a zwłaszcza na Wielkanoc wstaliśmy z kurami i wraz z naszą dzielną Frodką wyruszyliśmy na włóczęgę - w końcu dyngus po słowiańsku nazywał się włóczebny (patrz Wikipedia). Wybraliśmy niezbyt wymagającą, choć długą trasę ze Staniszowa przez Grodną, Sosnówkę, Głębock, Czerwony Dworek do Mysłakowic.

Widok na Witoszę.


Kąpiele błotne Frodki.


Młode buczki na Grodnej


Tak wyglądał zameczek za czasów swojej świetności...


...a tak wygląda dzisiaj (A.D. 2009)

Zameczek myśliwski ks. Henryka (Heinrichsburg) na górze Grodna (506 m npm) został wybudowany w 1806r. i wraz ze wzniesieniem stanowił część parku krajobrazowego, którego punktem centralnym był staniszowski pałac. Zgodnie z obowiązującą wówczas modą nadano mu kształt romantycznej ruiny. Znajdowała się tam wieża widokowa i sala rycerska. Obiekt popadł w ruinę po 1918r. do dziś zachowały się ściany obwodowe i wieża.

Panoramy z okien zamkowych


Ławeczka wspomnień


Zbiornik Sosnówka i panorama Karkonoszy.

Budowa zbiornika Sosnówka trwała, z przerwami, 15 lat (początek w 1986 r.), powstał on na skutek przegrodzenia doliny potoku Czerwonka oraz potoków Sośniak, Sosnówka i rzeki Podgórnej. Zbiornik zamyka zapora o długości ok. 1,5 km i maksymalnej wysokości 19 metrów. Powierzchnia lustra wody wynosi 180 ha, a maksymalna pojemność – 14 mln m³. Budowa kosztowała ok. 66 mln zł., napełnianie rozpoczęto 10.05.2001 r. Zbiornik „Sosnówka” jest rezerwuarem wody pitnej dla aglomeracji jeleniogórskiej i powinien zabezpieczyć jej potrzeby na najbliższe kilkadziesiąt lat. Woda, którą gromadzi, pochodzi z terenu Karkonoszy i ma pierwszą klasę czystości. Zbiornik obok retencji wody pitnej, pełni także funkcje przeciwpowodziowe.

Sosnówka Dolna.

Sosnówka położona jest na pograniczu Kotliny Jeleniogórskiej i Pogórza Karkonoszy, powstała w końcu XII wieku przy Starej Babiej Ścieżce u wylotu Pogańskiej Doliny, przy jednym z najstarszych przejść do Czech wiodących koło Dobrego Źródła pod Grabowcem (784 m n.p.m.) - pradawnego miejsca kultu. W XVIII wieku wioska stała się osadą tkaczy - słynęła z wyrobu woali, bielizny stołowej i adamaszku. Jako letnisko znana jest od początku XIX wieku.